Schetsen, deel 2

DE HAAN.    5;

liet plots het laken vallen. Mis. De haan, opgehitst, schoot uit naar de alkoof en onder het bed.

„Nou!” — sprak Jemp, bijna heesch: „nou zie je is, nou zie je is!”

Op, verhit zakte hij in den leunstoel, het laken op zijn schoot.

Maar Marretje, taai en geduldig, sleepte de wasch-mand aan, sloot daarmee de helft van de bedope-ning af en Jemp porde den haan op door met een bezem naar één zij te schuieren en schreeuwend te bevelen: „Ga je d’r in! Zal je d’r in gaan! Allo! Kischt! Kischt!”

„Je doet heelemaal verkeerd met ’m zoo bang te maken,” suste Marretje: „Je maakt ’m heelemaal

schuw: „Kom nou Pie! Pie-ie-ie! Zoete Pie-ie-ie!”

Goddank, het deksel zakte neer. Hij was er in! Samen droegen Jemp en Marretje de mand naar de keuken, waar zes levende schollen op den grond dansten en poes bezig was van den staart van een der dansende visschen te kauwen.

„’t Lijkt wel ’n menagerie!”, snauwde Jemp, die uitgleed.

Den volgenden morgen vroeg was mevrouw uit het bed. Na een half uur kwam ze zenuwachtig terug naar weer-ingeslapen Jemp, dien ze wakker schudde: „O Jemplief... Wat ’n engel van ’n beest... Hij kukelekuut... Hoor je? ... O, wat ’n snoet!... Nou moest je ’r ook ’n kippie bij koopen, hè?... Anders heef-ie ’t zoo eenzaam!”