Schetsen, deel 2

DE HAAN.    55

»Vrouw,* zei Jemp met wit gelaat: „dat heb je ’r van!... Dat kan jou en mijn oogen kosten, als-die ons aanvliegt... Ga naar binnen:... Beter drie kwartjes verloren dan je oogen!”

Maar zij koppig en roekloos, probeerde den haan te verlokken met de resteerende broodkorst, die ze de trap afsmeet met heel-lieve woordjes: „Hanepie! Hanepietje!... Mot je daar nou zitten ? ... Is dat nou de plaats voor ’n haantje ? . .. Pie!... Pie! ... Pie!... Ga in je mandje, Pie!” .. . Pie luisterde niet, keek sarrend omhoog.

„Gooi ’m ’n doek over z’n lichaam,” adviseerde Jemp in den deurpost en Marretje tipte langzaam de trap af, opdrijvend den haan: „Kischt! Kischt!.. . Kom nou Hanekedaasie!... Kischt!” Ze had haar zijden voorschootje losgeknoopt, trachtte den schuchteren haan als in een netje te vangen, maar hij kakelde angstig en vloog de treden af naar benee, tot vlak voor de deur.

„Nou! Nou!” —, gromde Jemp: „daar kan je pleizier van hebben!”

„Pie! Pie!... Pietertje!” —, lokte Marretje weer: „Kom wees nou zoet... Je vat kou bij de deur!... Kom nou Pietje! Kom nou... Ga nou in je mandje daar heb-ie ’t lekkertjes warm ...”

Maar op eens kwam er een woeste verandering in den loop der zaken. Puck, wakker geworden door het lawaai — hij lag in het mandje bij de alkoof, was tusschen de beenen van Jemp, die listig zoodanig stond opgesteld dat zijn aftocht gedekt was, doorgeslopen, en op het gekakel van den haan, benee bij de brievenbus, stoof hij de trap af, zwaar keffend om den ander bang te maken. De haan, opgejaagd, vloog met fladderend, kaaklend geweld de trap op, bijna vallende Marretje voorbij, Jemp voorbij die de kamerdeur dicht-smeet (zelf