Schetsen, deel 2

52    DE HAAN.

meelzak. In de laatste vijfjaar was hij aan ’t vervetten geraakt, waren zijn koonen geworden als pap, zijn rug zoo malsch als een pudding. Marretje kleiner, mager leek wel zijn dochter. Ze leefden rustig van eerzame centjes, heel paisibel in ’t paisibele huis.

Maar daar had je de haan. Tweemaal werd er gescheld.

Jemp schuddend van vet, liep naar het touw van de trap, trok open de deur. „Kom maar boven,” riep hij, half-verbaasd. De jongen van den barbier hield een lévenden haan bij de vlerken en ’t beest kakelde schor van drift en van angst.

„Maar joggie” — vet-sprak Jemp, lachend dat zijn buik oproerig bewoog: „maar joggie: je baas zou ’m toch slachten.”

„Dat kan de baas niet,” zei de jongen: „debaas het ’t zoo druk. De winkel is vol.” Marretje die op het kaaklend geweld van den haan in de gang was gekomen, schudde meewarig het hoofd:

„Ach wat ’n lièf beest,” meende ze: „en wat ’n lieve oogies.”

Maar Jemp, na zijn gelach, werd weer ernstig. „Kan jij zoo’n beest z’n nek omdraaien, jo?” vroeg hij gewichtig.

„Ik wel,” zei de jo, den haan al vattend bij den kop. „Ach nee... ach lieve Jemp, nee,” protesteerde Marretje: „Kijk is wat ’n lieve oogjes, wat ’n snoet van ’n beest.”

„Vrouw,” zei Jemp: „wees niet zentimenteel: ’n lévenden haan kan je niet brajen.”

„Nou maar,” zei Marretje:    „dat kan ’k niet

hebben... nou ’k ’m lévend gezien heb, wil ’k ’t beest niet meer op me tafel... Ach, Jemp, als j’is ’n kooitje voor ’m kocht.”

„Ach jij ben dol,” riep Jemp: „’n haan in ’n kooi!... ’k Heb ’m gekocht om te brajen .... ”