Schetsen, deel 2

42    LIEFDADIGHEID.

„Nou Esther je heb me ’n leventje gehad,” lachte Saar om ’t kind op te wekken.

„Tot an ’t end van me dagen, ” wenschte moeder.

„Ze ziet ’r unbeschrieje goed uit,” zei Saar: „hoest je nog Es?” . ..

„Nee,” knikte het kind.

„Wil je wat ete?” vroeg moeder, de mand opendoend, waarin dikke boterhammen waren — overgebleven van straks.

„’k Hèb gegete,” zei ^rt kind, zachtjes nog nasnikkend, zenuwhik door ’t lijfje.

Maar de vreugd van het rijden in den trein, maakte het tongetje los, toen de locomotief had gefloten en het ijzer gegrom van de wielen onder den wagen kreunde.

„Vertél nou is wat.... Es.... En wat at je ’s middags?” ....

„O...,” vertellend begon het kind, schitterend van oogen, „’s middags kregen we zóóveel... zóóveel ... Eerst vleesch ...”

„Elke dag vleesch?”, informeerde Saar, het gele gezicht dicht bij den schijn van het raam.

„ ... Elleke dag ... èlleke dag,” blufte Esther: „en aardappele en groente ... en zóóveel as we maar woue ... En dan rijst na in water ... of gries... en eens, weet-u, toen de juffrouw jarig was toen-e... toen-e hebbe we taart gehad met sjelij... en om twaalef uur sjokola... En die juffrouw Anna die was zóo lief... zóo lief... Die vertelde van rood-kappie en de prinses... En verleje week ... toen-e... toen-e kwam de barbier en toen-e werd ’t haar geknipt van Rachel en Betsy en van Rosette en van mijn .. .”

„En kreeg-ie élke dag om twaalef uur eiere?” —. vroeg moeder, die de visie nog had van de lange