Schetsen, deel 2

24 HEVIG AVONTUUR VAN TANTE MIJNTJE.

slaapies? Hè?*... Bennie in de alkoof, die al zóó veel van de pucken gehoord had en zóó dikwijls had hooren zeggen dat ’t tante niks zou verwonderen als zulke verstandige dieren op *n goeien dag antwoord gaven, had moeite om z’n mond te houen. Wat zou tante schrikke!... Wat zou ze ^yn gezicht zette...

Tante, lodderig-kijkend, knikkebolde even. Maar de dikke pucken, onrustig door neefje in de alkoof, bleven rechtop zitten.

„ ... Wat is d’r dan me raffemedijntjes ? ... Hebbe jullie dorscht ?... Shal de vrouw water geve ? ... Drinkies hebbe, kindertjes ?"

Op ’n schoteltje schonk tante Mijntje water uit de karaf, liet de honden drinken.

„Shoo... Shoo... Nou slaapies doen, hè ? Strakkies ’t klontje, hè?... Watte shegt-ie dan?... Watte shegt-ie ?*

Rafrafraf! Rafraf!

„Goed shoo! Goed shoo !... Titi ook ’n goe-oe-oed hondjèèè van de vrouw, niewaar Tieti?”

„Ja-a-a.”

Opschrikkend, met bevende luistring, hoekte tante Mijntje in haar stoel.

„Kaatje! Kaatje! Be-je nog achter, Kaatjèèè.”

Geen antwoord. Had ze zich zóó vergist ? ...

De hond had zeker gegeeuwd... Watte schrik... Watte schrik ... De schrik zat in haar beene... Hèhè... Hèhè !... En vrindelijk-lief, klaarwakker, praatte ze nog eens met den dikken puck. „.. .Wat dee je me schrikke... Mag je shoo geeuwe, stoute hond ? . .. Wil jij wel is gauw gaan legge ?”...

„ ... Ja-a-a.”

Watte?... Watte?... Nou had ze z’n bek zien vertrekke. .. Z’n zwarte glinsteroogen glansden, alsof-ie zoo net wat gezegd had... Met open