Schetsen, deel 2

HEVIG AVONTUUR VAN TANTE MIJNTJE. 23

„Weet je wat ik wel is denk," hoofdschudde tante Mijntje ernstig, zwaar-verzonken in wijsgee-rige gedachten: „ik denk shoo dikwijls as ik met she spreek: shou ’t nou shoo’n wonder zijn as je she is wat vroeg en dat she ja sheie, of dat she née sheie, of dat she sheie: geef mijn ’n klontje. Watte? Shou dat shoo’n wonder shijn? Shijn d’r niet meer mirakels gebeurd?”

„Nou,” zei Marie: „dat zou wat griezelig zijn. Verbeel is! Verbeel is dat u ze wat zegt, dat ze d’r mond opendoen en antwoorde. ’k Denk u zou wegloope van angst.”

„Maar she doen *t niet,” zei tante: „beeschte spreke niet. Ik sheg alleen maar dat she soms shóó kijke, shóó verstandig, dat je bij jeshelf denkt: nou mankeert alleen nog ’t spreke, niewaar waffedebassies ?... Niewaar me schnoetemedijn-tjes?”

Op een avond moest Bennie voor z’n moeder ’n boodschap aan tante Mijntje overbrengen. Juist wipte-die de deur binnen toen ’t dagmeisje er uit kwam. In de voorkamer was de lamp aangestoken, brandde ’t lichtje in ’t komfoortje, zaten de twee pucken slaaprig te scheefleunen. Tante scharrelde nog in ’t keukentje. Bennie begon met ’n greep te doen in ’t trommeltje met boterkoek, propte z’n mond vol, nam nog ’n reep en zou door tante betrapt zijn, als-ie niet bijtijds in de alkoof gevlucht was. Benauwd, bang voor tante die ’t zeker an moeder zou vertellen, gluurde Bennie door den kier van de deur.

Tante ging gemakkelijk in den leunstoel zitten, keek lodderig naar Toto en Titi, knipte met de oogleden en zei:

„Shoo, shoo.. . Nou gane wij is lekker slaapies doen ... hè, kindertjes ? ... Hebbe jullie ook