Schetsen, deel 2

22 HEVIG AVONTUUR VAN TANTE MIJNTJE.

she... Pak she” — bromden de dikke, logge, slaapzieke pucken.

Eens in de week was er visite. Om zeven uur, Donderdags, kwamen Marie en haar zoontje Bennie thee drinken, moesten Toto en Titi samen in één leunstoel, was de rustige kamertjesgezelligheid van klokkegetik, puckengesnurk en bescheidenlijk herdersleven op ’t komfoortje ruwlijk verbroken. Marie was ’n zusterskind, eenige erfgename van tante Mijntje, die buiten haar pensioentje ’n twaalfhonderd gulden minstens op de spaarbank had. Bennie was ’n kwajongen. Ja in werklijkheid, ’n kwajongen, die de pucken an d’r staart trok en eens in de gang ’n voetzoeker had afgestoken. Als nichie Marie met Bennie thee dronken, tukte tante Mijntje niet, tukten Toto en Titi onrustig. Maar de klontjes werden met dezelfde liefderijkheid gegeven, met dezelfde innige extatische toespraken.

„Shoo, shoo!... Hoe spreekt-ie?... Hoe spreekt ’t hondje ?... Goed shoo ... Goed shoo me schat-temebabbie ... me waffedebaassie ...”

En dan nichie Marie lief-belangstellend eiken keer: „Watte snoet van è hond toch!...”

— „O shoo’n lékker dier, niewaar me toeteme-rijntje”. —

„Je zou zoo zwere,” meende Marie: „Je zou waarachtig zwere, dat ze je verstaan, zulke verstandige ooge, zulke slimme ooge, hè tante ?”

„Of she je verstaan!” toeterde tante: „of she je verstaa-aa-aan ? ... She verstaan alles, alles ... Shoo wijs as e mensch... Of she ! Of she !. .. Niewaar me rabbemedijntje... me bollebooster-tje!” —

„Nou kijkt-ie u an, tante, alsof die wel zou wille antwoorde, hè?”