Schetsen, deel 2

KERMIS.    17

de elastiekjes, de sloffen van den grond en nog eens rondziend, de kamer doorzoekend, nam ze de kaars van de tafel, liep zacht de trap af en ging naar de keuken.

„Breng jij nou de kaars an de mensche,” zei ze tot Ada, die slaperig zat onder de lamp: „doeoók wat! mot ik dan alles doen!"

Verveeld en nog suf nam Ada de kaars, klopte aan de kamerdeur van Blauw, wees den weg aan den heer en de dame met den baard en de snor, die-op-de-Breestraat-waren-komen-te-staan.

Jet, op een keukenstoel was klaagrig aan *t huilen. Trees had haar voetje geschaafd bij ’t trappen-afdragen en ze drensde nu voort met oogen klef-nat in ’t roodheet gezichtje.

„Nou! Nou!... Is ’t gedaan?” —, zei moeder, knorrig en hard. De lamp, opgedraaid, begaapte de bleeke gezichten der vrouwen, het kopergedoe aan de wit-kalkte muren.

Op den grond, in een hoek bij het raam, lei Trees het kussen van Ada, wat mantels daaronder, een ouden rok, nog een baaien.

„Zoo kan ze goddelijk legge," zei moeder: „’k Wou dat ik ’r zoo lag.”

Op ’t goed, het hoofd op het kussen, kniesde het kind. Een wintermantel en een jas bedekten het lijfje.

„Bè-je nou klaar met je geknies. .. En ga je nou slape?” —, dof-gromde moeder: „Wat mót je nou? ... Wat heb-ie nou?. .. Wi-je wat drinke? .. . Geef d’r is water!. .. En uit nou! Uit nou, hoor je? ... Je zusters en ik legge heelemaal niet... kenne zóo blijve zitte!.. . Mot jij dan knieze .. . zeurkous ... met je gebalk* ...

Moeder zat weer in den leunstoel en Trees, de

Schetsen Falklaj*d. II.    2