Schetsen, deel 2

KERMIS.

me ’n daggie geweest! — kwam aan op haar kousen en Blauw, druk, klaar wakker, herhaalde zijn vraag. „Tja... tja .. .” hoofdschudde moeder, naast Trees in de deuropening: „d’r is geen énkel plaas-ie meer — al wou je met goud betale —    alles    is    vol

met de kermis — dat weet meneer Blauw    wel    —

^?k heb tien mensche in huis — op de tweekamers boven vijf — en benejen voor slapen d’r drie — en achter nog twee — al wou je met goud betale ... .”

„Sjongen, sjongen,” klaagde Blauw: „wat spijt me dat... die dame en die meneer zijn vanavond pas angekome... ’t Is de dame met de baard en de snor die op de Breestraat staat.. . ’t Zijne vriende van me... Is dr geen plaas-ie te make?”

„Te make?” —, bedacht moeder.

„Al was ’t voor één nacht maar.”

„Tja ... tja .. .”

„En we wille ons wel behelpe,” zei de dame met den baard en de snor, die een zwaar-zwarte voile voor had.

Moeder overlegde met Trees, de hand om den hals voor de tocht van de deuroopning.

„As we Jet is.. .* zei ze.

„Nou ... dat schaap,” meende Trees.

„Kan ze niet op ’n kermisbed bij ons in de keuken?” bedacht moeder weer: „elke gulden is ’r een.”

„Maar ’t bed is ommers te klein...”

„Dan motte ze zich maar behelpe...”

„En zoo ’n gesappel nóu nog over drieën,” knorde Trees, slaaprig: „om zes uur is ’tdag!”

Maar moeder al-weer-vrindlijk, zei tot Blauw en de dame en heer dat ’t dan wel gaan zou, maar dat ze ’t niet minder dee dan een-gulden-vijftig voor dame en heer samen met ontbijt. De dame met den