Schetsen, deel 2

KERMIS.

Voor werd gescheld. Door de gang lalde de schel, nazoemend met donker gebrom. Ada, even gestoord, verlegde het hoofd, zuchtte diep door, ademde rustig, vreemdelijk lachend in slaap. Moeder en Trees, onbewogen, sliepen maar door met gesnurk en wieglend hoofden-geknik. De klok rustig zigzagde, statig van tik. Maar de schel heviger klonk, echoënd, slaande tegen het hout van den deurpost en de nazwevingen gromden aan naar de deur van de keuken.

„Was d’r wat? —* wakker-schrikte moeder, oogen verknepen in slaap. Trees en Ada sliepen nog door. De schel luider sloeg.

„Trees, Tree-ee-ees!”

„Ja,” sprak Ada in slaap.

„Hoor je dan niet! D’r wordt gebeld!”

„Watte?” ...

„D’r wordt gebeld!... Zal meneer Blauw zijn!”

Kregel van doen, norsch van moeheid, liep Trees de gang in, maakte de deur open. Het was Blauw van de schiettent met nog een heer en een dame.

„*k Breng twéé gaste mee,” zeide Blauw, vroolijk van de geëindigde drukte.

„Twéé... gaste?” —, vroeg Trees met slaperig kijken, half-wakker.

„Is d’r nog soms een bed vrij?” —, vroeg Blauw: „de dame en de meneer wille zich wel behelpe... Zijn óok artiste” .. .

„Nee, we hebbe geen plaas meer,” zei Trees, wakker gekild door de tocht van de deur: „alles bezet... alles...”

„Ach kom!” hield Blauw aan: „roep je moeder maar is . ..”

„Ma?... Ma-aaa!” —, riep Trees de gangscheme-ring in.

Moeder grijs van slaap en vermoeidheid — 't was