Schetsen, deel 2

MO OS KOMT:    ii

„as die bij jou lozeert kijk ’k ’m nooit meer ’n oog an.” „Maar je hè-toch geen plaas.”

„Zal ik wel plaas make...”

„Bij Maupie is plaas.. .”

„Bij Maupie? Bij Maupie??... Kè-die slape in ’n bedstee? ..

„Og,” beweerde Essie: „wat maken jullie je de sappel. Wach nou eerst-of-die kömp met de trein.. ƒ Dat gaf een lichte schrik. Tante draaide nerveus het hoofd af.

„Of-ie komp? of-ie komp? Zéker kompt-ie.”

„Ja dat zeg ik ook. Anders zou d’r geen teèlegram gekomme zijn."

„En as d’r ’n teèlegram kompt... kan die nóg de trein gemist hebbe.”

„Ach wat zanik jij, Essie ..

„En as-die komp gaat-ie natuurlijk in ’n hotel...” „Zou die in ’n hotel gaan,” zei tante, driftig rechtduwend den bandeau: „ ... as die bij z’n moeder lozeere kan... Ik ben toch de moeder...” „Waar wou j’em dan lozeere?... Je heb toch geen plaas!...”

„ . .. Laat ’m dan bij mijn komme.”

„Bij jou? Hoor je Reggie?... Hoor je? Dan ken die arreme jonge die zoolang in Indië geweest is op de zolder slape!... Ik ben de moeder. Laat mijn maar begaan ...”

„Maar as-die nou bij Maupie lozeert...”

„Bij Maupie mot-ie in ’n bedstee met an de overzij de bedstee van Zimon en Eli en Jacob...” „Strakkies zie ’k ’m nog heelemaal niet komme, omdat jullie je zoo de sappel make,” vermaande Essie weer.

Tante en Reggie zenuwdruk daartegen in, kakelend met druk beweeg van tanige kinbakjes, hoofden in pratend geknikkel.