Schetsen, deel 5

„Zoo heb ik ook een treurig verhaal,” zeide op zijn beurt Bertus Daalhof, „en ’k zal ’t je eenvoudig vertellen, zooals het me te binnen schiet” ....

Wij zaten in aandachtige luistering, aanhoorend de honderd-zes-en-vijftigste der duizend-en-een-Falk-landen — voor dat getal bereikt is, schei ik er niet uit —, die een zonderlingen indruk op ons maakte. Daalhof was geen prater. Hij vertelde zijn historie stug, zelf er mee verlegen, dat hij ditmaal zoo lang aan het woord was.

„Mijn vrouw was ernstig ziek, kwijnde langzaam weg. Zij leed aan algemeene verzwakking, lag soms dagen te bed, te moe om te spreken, fleurde op, viel weer in. Er was niets aan te doen.

„Je moet met haar weg,” zei de dokter: ,,’t klimaat is te kil — ’n maand of drie in ’t zuiden van Frankrijk en ze haalt het er zeker boven op.”

„Jawel, jawel,” zei ik: „dat zijn probate geneesmiddelen voor degeen die ’t betalen kan! Hoe wou je dokter, dat ik van mijn armoedig weekgeld zulke dingen bekostig?”

Daar had hij natuurlijk niets op te antwoorden. Mijn vrouw slikte zijn pillen, zijn staaldrankjes, werd met den dag zwakker.

Op een middag kwam ik thuis. Zij was bezig onze