Schetsen, deel 5

74    AANKOMST.

proofregenmantel, rookte nette rookdampjes onder z^yn parapluie.

Een dienstmeisje, lief van properheid, japonnetje frisch en opvallend van helder krakende kleur, schuilde onder de kap in meelijdende wachting.

Verderop stonden koetsiers van de tram, voeten in stevige klompen, harige jassen met koperen knoopen. De jongens praatten weer saam.

„As die daar uitbreek,” zei een bleek, flets kind met blauwe wallen onder de oogen: „nou! nou!... dan is die knap! ”. ..

„Ach Jeesis, Jö,” zei weer de verteller van den moord op het dienstmeisje: „as ze wille kenne ze alles ... Ze steke ’n vijl in d’r bek . , . . En as ze dan in ’t Rooie dorp zijn, vijlen ze de tralies door” ...

„Nou dat zou ik wel is wille zien, verdikme!” —, protesteerde het schoenmakersjogje: „steek jij maar is ^?n vijl in je bek. Dat lap-j’m niet!”

„O zoo,” zei een ander, stekend den vuilen wijsvinger in den mond, peilend de diepte daarin: „da’s kul hoor! steek jij is ’n vijl in je smoel, dan wor je zoo misselijk dat je mot spuugen!”

„En toch doen z’t,” hield de inleider vol: „Jemot jouw bek niet rekene. Maar zoo’n kerel het ’n bek wel driemaal zoo groot as van jou. En die is me d’r op geoefend! Ga maar is bij Carré, daar slikken ze sabels. Nou? Als je ’n sabel kan inslikke, ka-je ook wel ’n vijl berge, wat?.... En zoohebbe ze d’r ’n hoop foefies op .... Ik heb is geleze van zoo’n kerel ... Die had zijn moeder en zijn vader en nog drie vrouwe vermoord en die had ’n vijl onder zijn voete met ’n touwtje . . . En toen kwam-die los en vermoordde d’r nog is drie . .. Dat was ’n Ita-liaander ...”

„Jo, daar komt-ie!”

Spanning kwam over de gezichten. De joggies