Schetsen, deel 5

Om één uur kwam hij thuis koffiedrinken. Er werd meer gelachen en gestoeid dan gegeten. Het was ook zoo vreemd, zoo nieuw. Nieuwe meubeltjes, nieuw zeil, nieuwe vloerkleeden, nieuw^Te messen, vorken, glazen. Alles nieuw. Ook hun leven. Van een tiendagige huwelijksreis waren ze pas thuis gekomen. Ze moesten nog wennen aan al de vréém-digheid.

„Smaken je de eieren niet?” vroeg ze, omdat hij zoo kieskauwde.

„Nou smaken en smaken is twéé,” zei hij lachend: „ik hou van héél zacht — en zöö hard heb ik ze nog nooit gezien” ....

„’t Is ook zoo’n last met eieren,” klaagde ze: „ik dacht nog wel dat ze half rauw zouen zijn. Mietje weet nèt zooveel van ’t koken als ik” ....

„Koken is geen heksenwerk — dat leer je gauw genoeg,” glimlachte hij met wittebroods-glimlach.

„Wel ja,” zei ze optimistisch en ze gaven elkaar een wittebroods-kus en nog een en nog een, zooals in wittebroodsdagen gebruikelijk is.

De zwartgroene eieren stonden in zwijgende getuigenis.

Een uur later ging hij weder naar zijn kantoor,