Schetsen, deel 5

TROTS.    27

dend. Haar oogen bliksemden het kind tot angstig zoet-zijn.

„Wat is d’r Piet, lieve jongen?” suste juffrouw Eekhout. Maar juffrouw Bik, bedrijvig, viel haar in de rede.

„ .. .. Die kinderen, ziet u!... Die kinderen kunnen nooit d’r mond houen as groote menschen praten... Wat is d’r nou lammer as dat ’n kind overal z’n neus in steekt, niewaar?”

Ijverig liep ze naar de keukenkast, nam den leegen Keulschen zoutpot, greep er in, wierp een hand zout in de soep:

„ . ... Ik hou van ^?n hartig soepie, wat na den hartigen kant... En wil u nou wel gelooven dat ’k ’n half uur noodig heb om te schuimen ... Vet op soep daar wor ’k misselijk van... Nou, daar zal Bik an smullen . .. Soep waar-die zoo verzot op is èn soepevleesch na met aardappelen en *n slaatje. . . Daar kan-die ’t mee stellen, vin u niet?” .. .

„Nou dat zou ’k méénen,” zei juffrouw Eekhout geërgerd. (Je kon ’t ’r an zien. Ze keek zoo echt valsch).

„Moe... Moe-oe-oe! —, begon Jetje, van haar stoel opwippend.

„Op je plaats! Blijf zitten! En stil spelen met Piet!”, kommandeerde moeder: „niet overal je neus in steken! Strakkies heb-ie ook zoo stom je boodschap bij den bakker gedaan, domme meid! ... Niks kan ik je laten doen .... ’t Is me ’n toer, juffrouw, om kinderen groot te brengen. U mag van geluk spreken, dat ü ze niet het..(Nou diè kon ze in d’r zak steken. Zoolang ze getrouwd was, had ze geen kind gekregen).

„Ja. Ja,” zei de buurvrouw: „ja, ja. Nou ik ga weer is na me potje kijken. As me hutspot anbrandt is ’t hommelen as me man thuis komt.... Nou dag