Schetsen, deel 5

94    DE    KIP MET DEN GOUDEN KOP.

geen maanden had ik haar zoo zien eten. Ze werd spraakzaam, lachte, sliep rustig in.

Den volgenden dag, om twaalf uur, maakte ik twee boterhammen klaar met het wit van de kip. O, als ik haar zoo een half jaar zou kunnen voeden, dacht ik, kweek ’k haar heelemaal op. En ik besloot, als ’t noodig mocht zijn, de twee andere kippen en den haan ook te slachten. Ze waren door andere te remplaceeren.

Zoover kwam het niet.

’s Middags lukte het mij een nieuwe betrekking te vinden tegen twintig gulden per week — een rijksdaalder meer dan vroeger, stel je mijn blijdschap voor! — en zoowaar ik kreeg een voorschot van tien gulden.

Jullie raadt nooit wat ik het eerst dee!

Geef je het op? Ik ging naar de markt, kocht een levende kip met een kop die wel wat op de geslachte leek en erg in mijn nopjes, het beest aan de vleugels vasthoudend, wandelde ik naar huis.

Ik opende de buitendeur, liep de gang in, stond stil. In de keuken hoorde ik scharrelen. Was ze opgestaan? Zeker. Niemand anders dan zij kon in de keuken zijn. En de dokter die ’t zóo verboden had! Verlegen, angstig, drentelde ik in de gang, niét wetend waar met de kip te blijven.

Plotseling nam ik een besluit, liep vlug terug, de straat in. Ze kon me niet gehoord hebben, ’t Was natuurlijk veel beter ongemerkt de kip in het hok te laten. Maar als ze ’t ontdekt had ? Onzin! Ze kon niet in het hok kijken en ik zou natuurlijk volhouden dat ze zich vergist had.

Later zou ik haar alles wel vertellen.

Ik liep een straatje om met de kip in mijn hand, kwam een uur later thuis.

Het was nu overal stil in de kamers, in de keuken.