Schetsen, deel 10

Staal. Dat wéét ’k wel. ’k Zeg ook niet nee, as de burgemeester opdracht geeft, maar alle duivels____

Tol (gestreng). Je weet, commissaris, dat ’t ministerie ____

Staal Neem me niet kwalijk, meneer!...

’t Valt uit me mond ... ’k Heb in Indië, toe ’k nog sergeant van de marechaussee was, voor héél wat heete vuren gestaan — ’k ben ’t éérst boven op ’n benting geweest, waartegen niemand op durfde — ’k heb niet voor niks de orde op m’n borst — en ’n kapot oor — van ’n kogel die ’r misschien nog in zit — maar bij zóó’n benting van hersen-pijnban-ken — (tot den bode, die 'n nieuwen stapel binnen brengt). — Smijt maar bij! ’r Zijn ’r nog meer! — bij zoo’n barricade van levend vergift, van zielebederf en schènding van de openbare orde, voel je je zoo brani, as ’n opgeslokte baars in de maag van ’n snoek!

Tol. Je ben ’r nou toch door, wat brom je dan nog na!

Staal. Harder! ’k Geloof al z’n leven dat de kogel door zooveel geleerdheid inééns — an ’t rollen is geraakt.

Tol (luider). Je ben ’r nou toch door!

Staal. Maar hoe! Ten koste van m’n gezondheid, m’n nachtrust! U had vannacht me vrouw moeten hooren, toe ’k bij ’n eind kaars dat ding,

dat ding — hoe hiet ’t ook weer? Edipus!

Koning Edipus! — van hoe hiet-ie — van — van----

Sofookluts — hoe verzinnen ze de dievennamen! — toe ’k vannacht bij ’n eind kaars die detective-vuiligheid van bloedschande, meneer, ja bloedschande meneer, en van uitgestoken oogen, meneer, heb motten slikken! Me zoon van zes maanden lei te schreeuwen en te blerren — me dochter van twéé huilde de buren bij mekaar — En dan me vrouw, me vrouw! Die riep om de vijf minuten of ’k na