Schetsen, deel 10

DAGBOEKFRAGMENT.    2 7

om bewierookt te worden. Uw moeder glunderde. Voorzichtig van de pouding nippend, uit waardeerbare vrees voor ’t zijdje, zat zij soms een kwartier lang met een nougatbrokje op haar lepel, gefascineerd door de overdreven beweringen der speechers. We kregen, mooglijk vergis ik mij, veertien zeer aangename redevoeringen, daarna een zestiental toosten met reserves en ’n weinig pikanterie. „Onder artisten kan het niet anders/’ zeide ik sussend tot uwe moeder. Ten slotte verbraken echter die niet kwaad-gemeende bewoordingen de goede stemming. Vooral de laatste toosters spraken een weinig schamper over broodscnrijverij, wel is waar ijverige en daarom te prijzen, maar dan tochkunst-om-den-broode. Jammer. Het zoo nobel opgevat feest dreigde te ontaarden. Toen, mijne dochter, nam ik kort doch dankbaar het woord. Geruimen tijd had ’k stil gezeten, met ’n prop in de keel, ijskoude voeten en handen, netjes formuleerend wat ’k zeggen zou, enkele finesses wikkend en ’n steek-onder-water voorbereidend. Maar — eenmaal opgestaan — begroet door ’n benauwende luis-terstilte, eenmaal bekeken door ruim vijfhonderd der supérieurste oogen, zakte mijntoost, de weloverwogene, naar het donker-ledige onder de tafel. Eerst na ’n poos gebrabbel lukte het. De zaal hernam haar proporties, de gelaten hun kleur. Inderdaad eenigszins sierlijk, sprak ik: „Ja, dames en heeren, geachte collega’s, ik ben u zeer dankbaar voor zooveel lieve attentie. Veroorlooft mij evenwel, zij het met vriendelijken en onderworpen aandrang, een klein protest uit te spreken, tegen enkele collega’s die, niet te kwader trouw, daar leg ik nadruk op, het Falklandsche wezen als eene brooddaad kenmerkten en daartegen kunstzinnig opponeerden. Dames en heeren, het glas opheffend, om zoo dadelijk de gezondheid van uwe vriendschappelijke personen en die van uwe schoone