Schetsen, deel 10

22    DA GBOEK-FRA GMENT.

zuidelijk, exotisch wezen was Mul-ta-tu-li, om zoovele, zoo rake bundels met brieven te schrijven. Welk een man! Welk een geest! Hoogstens sticht ik ’n collectie correspondentie-kaarten, briefkaarten, telegrammen.

Gister. O, gister was een lyrisch-schoone dag, een dag om nimmer te vergeten. Vandaag biologeert *t Dagboek me. Vandaag heb ik de innigste, warmste, heftigste behoefte m’n emoties te memoreeren. Ja, Minny, liefste zus, in den winters mijns levens — vergeef de ver-potgietering, kind! — hoop ik den avond te zien schemeren, bij schouw en pijp, wanneer uw kleine handen deze bladzijden omslaan en de vreemde verrukking uit het verleden, dien dag van gister, dien elfden Februari negentienhonderd-vijf, met teedren dauw beleit! Dan zullen wij ouderen, uw moeder (met mooglijk grijze haren; ik heb ze al — kort geknipt maar reëel), uw oom Jaap (van de eendebouten, dato 2 Januari), uw oom Huls, uw tante Ries — dan zullen wij aandachtig her-genieten, her-vervreugdigen, her-dit-en-datten — vergeef alweder, liefste zus, de koortsige stameling eener pen, die het papier als in walsen en cake-walk bedanst! —, her-voelen de dierbare glansen en schaduwen dier allerkostelijke herinnering! Dan zal, bij den papaveren schijn uit de schouw (ik zeg papaver, wijl ik de woorden purper, rood, ros etc. al zoo dikwerf gebruikte en men ten allen tijde, in alle omstandigheden, te morgen of te noen, zijn geluid cultiveeren moet) een bevende echo in ’t vocht onzer oogen schichten, een lieve glimlach ons gelaat betasten, een onrustige adem de vleuglen onzer neuzen als vlin-derwiekjes op lentezwoeling doen trillen. Dan zullen wij, terwijl uw jonge stem het begraven verleden van dien dag opfleurt, beleeft, klaar en jong maakt, mekaars oogen zoeken, stil met de hoofden knikken,