Schetsen, deel 10

DAGBOEKFRAGMENT.    21

„denis. Daar ik hem echter mijn woord van eer „moest geven dat ik er niemand één woord over „zou spreken, eindig ik. Want mijn vrouw slaat „eiken morgen na, wat ik den vorigen nacht in het „Boek heb geschreven. En ik wil genoemd woord „niet breken, schoon ik geen ridder ben.”

„15 Januari. Mijne vrouw vroeg de bijzonderheden der pijnlijke geschiedenis. Ik heb haar die „óók tegen eerewoord oververteld, gelijk met eere-„ woord-verhalen usance i s. Wij aten gestampten pot „van snijboomen met klapstuk. Voor Betje was het „vasten. Die kreeg eieren. Twee romans en drie „drama’s zweefden in embryonalen staat door mijn „brein (na de thee), doch ik zal ze nog laten groeien. „Het leven i s eene misère, zegt Aletrino. Voorwaar. „Dit laatste regardeert d e pijnlijke geschiedenis van „G. Wederom bemerk ik aan mijn dagboek-proza „dat ik vernevel. Driemaal het lidwoord d e, twee-„maal het werkwoord is (gelijk ik spatieer). Ik „gevoel mij proza-ongelukkig. Als men maft worstelt „men niet in stijlbeklemmingen” ....

Sinds 15 Januari zijn de bladen van het Dagboek k u i s c h gebleven. Indrukloos. Evenementen-loos. Een ziel als een gestolde vla. Een leven als een kasplant. ^?s Avonds gewoonlijk slaap. En dan! De herlezing der gegeven fragmenten bekoorde niet. Naast beslist stoer-wijsgeerige opmerkingen, te zeer gewone incidenten. Wie kon daar — later — na m’n — dood — wat an hebben? Helaas, ik bemin geen Florence. Hoewel geen kind van lauwe westerstranden, hebben de klamme dracht van een waterproof, de zuiging van overschoenen me geakli-matiseerd. Heele uren, bij mist en modderplassen, gevoel ’k me klef, doorrookt, ont-hemeld. Nee — zoo leek het tót gister — ’n dagboek is niét voor dit land, dit weer, deze straten, deze buren. Welk een