Schetsen, deel 10

HIJ DRAAIT ZICH OM IN Z’N GRAF...    i%

ze met ’r aanleg voor asthma toch zoo’n last had.

„Laat u maar, ma,” zei Rosetje, op *r knieën kruipend tot ze de kers had. Verlegen opstaand, 't kleverig ding tusschen duim en wijsvinger, lei ze ’t in pa's aschbak. Onvast van houding, blij dat ze bij ’t raam de verwoede oogen niet zag, bleef ze angstig ’n musch bekijken, die ’n tak van ’n blader-loozen boom met z’n snaveltje besleep.

„Naakt”, gemelijkte gromoe nog eens, 'r dorre handen vouwend, ’t hoofdje in afschuw schuddend.

Ineens, onverwacht, sloeg pa's vuist op *t tafelblad.

„Geen stap verslijt je 'r meer! ”, bralde-ie met onnoo-digen stem voorraad: „dat is geen akkedemie! Dat is geen leeraar! Heit ooit de Parijsche meester, met wie je gewerkt heb, over zulke nonsens gesproken ? Dat is geen akkedemie — ’k zal niet zeggen, wit 't is! Geen stap laat je 'rmeer!” Weer bonsde z’n vuist.

Ma, die de scherven van ’t likeurglas in den kolenbak had gesmeten — nu ’t penanttafeltje met 'n stofdoek nawreef — de boel kleefde als kandy — ma, die ’t niet hebben kon, als pa ’t hoogste woord in huis had, kwam in verzet.

„Jij schreeuwt, en je staat as ’n nar je woede op de tafel te koelen, as ’n groote nar, maar jij ben de oorzaak van alles!”

„Ik? Ik? Ik de oorzaak? Ik ben de oorzaak?”, verweerde zich pa, die 't in ’t huwelijksnest, na zooveel jaar temming, nou toch wel weten most, dat ’r geen verstoring zonder zijn beweegkracht kon geschieden.

„Wat mankeert die man vandaag?”, vroeg ma, de Ruimte en ’r kleverige vingers toesprekend: „alles mot-ie viermaal zeggen! Ja, jij de oorzaak! Wie anders?”

Ze daasde 'r in de viezige sensatie van klevenden