Schetsen, deel 10

12    HIJ DRAAIT ZICH OM IN Z'N GRAF.

van oog-randing door den melk-witten schrik op ’r gelaat, draaide in maagdlijken schaam naar *t bezweet venster. En in diep-verwijtende ontdaanheid, sprak ze metbloedloos-bevendelipjes: Naakt.Naakt.Naakt..."

Alsof dat naakt, in drie verwilderde intonaties, de gestolde stilte ontdooide, stond pa plots in verwoedheid, den stoel zoo nijdig achteruit stootend, dat de leuning ’n deuk in ’t nieuw behang groef, Gebarend als ’n tragedie-speler, die zoo pas de tragédienne op ontrouw betrapt heeft, de woorden ’r uit-hartstochtelijkend, in gruwlijke zielescheuring, dkn met z’n vuist den spiegel bedreigend, dan tegen de kast-met-’t-zilver toornend, alsnog onmachtig om hééle zinnen te brullen, rauwde-ie, in weer andere klanking dan gromoe: „Naakt! Naakt! Naakt! Naakt!” ... Tot verder dan vièrmaal bracht-ie ’tniet. Want ma, uit ’r zieding loskomend, ’t érgst verbolgen over zoo iets ónvrouwelijks zoo iets ongehoord-onzedelijks — ma, óók geprikkeld door de deuk in ’t gloednieuw behang, zette dermate tureluursch ’r likeurglaasje men kersen-op-brandewijn op *t penanttafeltje, dat ’t strooperig vocht ’n geborduurd kleedje bedroop, en ’n glimmend-natte kers als ’n gekeilde knikker ’t vloerkleed over-hupte. Nog in de huis-moeder-reflex van *n onproperen zakdoek die te drogen begon, de straaltjes vocht van ’t penanttafeltje inslurpend, beet ze ’r man en V dochter toe:

„Nakend ? Je hoeft ’t geen viermaal te schreeuwen! Nakend! Nakend ? Nakend ? ’n Nakende vrouw! Je most je oogen uit je hoofd schamen — schamen zeg ’k! — alleen om ’r an te dénken! Nakend og! Nakend og P...

V Laatste woorden mumden in nevel, want in ’r drift bukkend, om de heen geglibberde kers te zoeken, en met ’r vet bovenlijf te zeer gesnoerd in de baleinen van ’t corset, schoot ze in hoest-gewriemel, waarvan