Schetsen, deel 10

HIJ DRAAIT ZICH OM IN Z’N GRAF.

je zou zweren dat ’t ’t papier afkwam. Anderhalf jaar, volle tachtig Zaterdagen, werd Rosetje bij elk nieuw bezoek naar de zolderkamer gestuurd, om de portefeuille te halen. Anderhalf jaar gaf ’t: gezwam, prettig geglimlach, praat-over-kunst, uitroepjes-van-wat-’n-goddelek-talent!, familie-glorie, doozen houtskool van oom Jacob en kleurdoozen van tante Thea, ’t Zou langer geduurd hebben, als de man die te Parijs a la rampe had gehangen, niet in ’n te copieus diner, na ’n éérst-verkocht doek, was gebleven. Andere families waren mogelijk door die sombre zijde-van-kunst afgeschrikt — pa, besmeekt door Rosetje en ’n weinig afgunstig op baryton-neefje, dat bij ’n liefdadigheids-concert voor ’n weduwe met negen kinderen had meegewerkt, en met name in ’n krant was genoemd — pa deed 'n energieken sprong naar den violetten kunsthorizon, nam de eenige dochter van de school waar ze toch niets leerde, en plaatste haar, ook op advies van den huisdokter, op een Teeken-Academie. Daar ging Rosetje ontzaglijk vooruit. Op de jaarlijksche tentoonstelling van leerlingen, waar ze heusch geen kwaad figuur maakte, liepen pa, ma, gromoe, tante Thea, oom Jacob, baryton- en violist-neef, als ’n bewonderend, opgetogen kluitje, soms in gehaspel van stemmen soms in eerbiedige zwijgenis, tusschen de ouders, broers, zusters, neven van andere aspirant-kunstenaars. De holle lokalen, de eindelooze gangen werden in blijdschap bestapt. En Rosetje, hoog-rood van kleur, ’n beetje in gêne over de luidgezegde critiek van oom Jacob, die enkel haar werk mooi vond, kreeg handdrukken en kneepjes in 'r wang. Alles leek zonnegoud — tot ze de klasse bereikte, waar 't penseel ’t crayon verving.

Gromoe, ’t eerst wakker uit ’r bezwijming, bruiner