Schetsen, deel 10

6    KINDER-    TWAALFUURTJE.

omdat ze zooveel inkt-bulken als saucijsjes op den rand van den inktkoker had gekudderd — Corrie moest de straftelsommen laten kijken, de koeien van cijfers die dronken papier bewaggelden. Nee, ’t was lang geen makkelijke juffrouw. Ze had oogen van achter en van voor* Jokken hielp niet — ze keek je zóo an, dat je vanzelf waarheid hakkelde.

„Sta je nóu al van je twaalfuurtje te snoepen ? Vindt je ma dat goed, Lies?"

„Ik snoep niet, juffrouw.”

„Je snoept wèl Lies — je ben pas an je trommeltje geweest — je hebt wat in je mond* ...

„Ja, juffrouw” . ..

„Waarom zei je dan eerst néé? Je wéét dat ’k daar niet van hou."

„Ja, juffrouw.”

„Heb je zoo’n honger dat je niet wachten kan? ’t Staat èrg netjes — heel erg netjes” ...

„’k Heb ’n paar muisjes uit me trommeltje gesnoept”

„Muisjes?”, vroeg de juffrouw vriendelijk, lachend om ’t grappig-kleurend gezichtje van ’t kind: „is ’r bij jullie dan ’n kleintje gekomen.”

De klas, die langzaam vol was geloopen, de hééle klas luisterde.

„Ja, juffrouw,” zei Lies, groot-oogig, „de ooievaar is thuis.”

De meisjes giggelden. ’r Waren ’r van acht en negen jaar, die ’t gös zoo mal vonden dat Lies Hansen hardop vertelde van dingen die alleen kleutertjes geloofden.

„Suscht!”, maande de juffrouw: „*r is niet één reden om te lachen. Nou, Liesje, dan feliciteeren we je wel en dan moet jij maar braaf op je zusje — is ’t ’n zusje? — passen” ...

„’k Weet nog niet öf ’t ’n zusje is, juffrouw. Onze juf zou me komen halen as ’t ’r was en dan