Schetsen, deel 10

KINDER- TWAALFUURTJE.    5

„Jij heb van iedereen wat te zeggen," zei Toos gepikeerd: „jij lust dit niet en jij lust dat niet, en gister heb-ie zelf geraspte kaas gehad. Wij gooien de korsten van de kaas weg. Die raspen we niet eens.” „Zoo, zóó!”, zei Annie, naar iets valsch zoekend: „en waarom zat je gister dan zoo te kijken ?” „Kind, dat verbeel je je maar, ’k heb heelemaal niet gekeke. D’r valt bij jóu nog al wat te kijke."

„Weet je wat ik heb?*, vroeg Minny ’r blikje half openend: „Ik heb — je raad nóóit wat ik heb — ik heb één boterham met janhagel — en één met suiker — en één met schijfies ei. Nou? Blief-ie dat oók niet, Annie?

Stil-glimlachend met ’n vreemd-gelukkig kijken in ’r oogen, stond Lies bij de geopende boterhammentrommeltjes. Fluisterend alsof ze ’n geheim ging zeggen, diep-vertrouwelijk, zei ze, terwijl Minny’s vingertjes de kandij van de janhagel plukten: „Weet je wat ik vandaag heb? Weetje wat ’r in mijn trommeltje zit? Beschuitjes met jongens- en met meisjes-muisjes.”

Zelfs ’t kind van Peters zat ’n oogenblik, in pleizierige luistering.

„Muisjes?”, vroeg Annie, „heb-ie dan ’n zussie gekregen ?”

„Nee, ’t mot strakkies komme. De ooievaar is al in de schoorsteen en as-ie ’n zussie of ’n broertje gebracht heeft, komt juf me hale — krijg ’k ’n halve dag vrij.”

„Hè!”, zuchtte Minny: „Hè, ’k wou dat ’t bij ons ook is gebeurde.”

„Ik geloof niks van de ooievaar,” zei Annie: „Da’s allemaal klessen. Dat zégge ze maar.”

De schooljuffrouw gaf ’n plotselinge stilte. Jenny-van-de-spekslagerswinkel kreeg ’n standje,