Schetsen, deel 10

KINDER- TWAALFUURTJE.    3

’t merken van de luiers, ’t klaarmaken van de luiermand, ’t uitleggen van ’t baby-goed, dat ze vroeger zelf had gedragen, eerst tóen, langzaam-an werd ’r door grooma èn door ma ’t nieuws verteld, ’t geweldig nieuws, ’t verrassend nieuws van den braven ooievaar, ’n Heele maand met stukjes en brokjes, hadden ze ’r voorbereid — van-morgen had ze ma niet als gewoonlijk goeien dag gezoend, vóór ze naar school ging, omdat ’t langverwachte zou gebeuren.

„Als ’t broertje of zusje gebracht is,” had grooma, die benepen bij de kamerdeur liep te huilen, gezegd, „kom juf je dadelijk van school halen. Dan mag je door ’n kier van de deur ’t pakketje zien.”

Dat vulde nou ’r hoofdje, dat zat in ’r ooren, dat zei ’t zonnetje langs den weg, dat kakelden de spreeuwen op ’t dak, dat lachten ’r kleine dansende voetjes.

In ’t schoollokaal, met z’n zonnegewiegel op de gordijnen, met de half-leege banken, de landkaarten en witkalkige muren, was ’t *n lustig meisjesgesnap. De schooljuffrouw was nog naastan. Corrie, ’r dikke vriendin, zat met de vingertjes in de ooren de optelsommen na te rekenen, die ze gister voor huiswerk had gekregen, omdat ze terwijl de juffrouw met ’r rug naar de klasse stond, ’n pijp drop had rondgedeeld.

Annie, Toos, Marietje, Minny en ’t nare kind van Peters, échte nare kind, dat altijd _&’r nagels af beet en soms ’n streep in ’r hals had — nee maar zóó vies as ze thuis werd gewasschen — stonden op ’n klit bij ’t raam te babbelen. Jenny, ’t meisje uit den spekslagerswinkel, waarmee niemand van de klas omging, omdat ’t ’n kattig nest was, die je in je armen kneep, as de juffrouw ’t niet zag, zat in de