Schetsen, deel 10

2    KINDER-    TWAALFUURTJE.

met z’n klukkend getik, alsof vogelbekjes ’t blik bepikten.

Glimlachend liep de juffrouw, geen aanmerkingen makend, niets zeggend. Anders was ’t schering en inslag: »Toe Lies, loop as ’n jonge juffrouw", of: „Lies, loop rechtop*, of: »Lies men houdt zijn mond gesloten als men wandelt” .... Vandaag zei juf niets van al die nijdasserij, vandaag liep ze te vriendelijken, alsof de vacantie begonnen was, alsof ze naast ’r galant liep — ze had ’n galant.

Lies, trippelend als in wals-stap, drukte verliefder ⁹t boterhammen-trommeltje, vroeg nog eens de dingen die ze dien morgen wel tienmaal gevraagd had:

„Juf, juffie, hóé laat komt-ie nou?"

„Dat zegt-ie nooit zoo precies, Lies".

„Zou ’t heusch vóór twaalven gebeuren, juf?"

„Dat weet ’k niet, Lies. Hij komt door den schoorsteen ineens, zonder te waarschuwen".

„En zegt-ie dan niks?"

„Dat zal wel. Dat zal wel."

„’k Zou ’t dolletjes vinden as ’t ’n zussie was. Geen broertje. De jongens zijn zoo naar, vind u niet, juf?"

„Nou Lies denk is an — denk is an.... zoo’n lekker broertje, zoo’n broertje, waarmee je wandelt".

„Zegt de ooievaar ’t nooit vooruit, juf?"

„Nee, Lies. Da’s altijd ’n surprise*.

Een oogenblik zweeg ’t meisje. Blij, in zichzelf, liep ze te neuriën. Blij door ’r lippentuit, blies ze malle geluidjes. Ze was nu zeven en half jaar en al die zeven jaren was z e alleen gebleven, alleen met ’r ma, ’r grooma en papa. Eerst heel laat, toen de wieg; van zolder gehaald werd, de ouwe wieg, die door den verver netjes in ’t wit werd gezet, eerst toen de bereddering kwam voor den uitzet van ’t nieuwe kindje, de drukte in de linnenkamer,