Schetsen, deel 10

De zon beplaste de stoep, toen de juffrouw de deur achter zich dicht trok. ’t Was ’n heerlijk lente-dagje. De struiken van het plantsoen schoten al groen, hadden fluitende trillertjes in ’t licht, dat de daken langs schoof, ’n Eenzame musch, bol van tevredenheid, zat in de straat te tjilpen.

Lies liep naast de juffrouw te huppelen. Ze kon niet rustig, fatsoenlijk wandelen zooals ’r geleerd was. Als ze voor Juf niet bang was geweest, zou ze gezongen en gestoeid hebben, ’t Was tè goddelijk. 'r Voeten konden de verrukking niet inhouen, ⁷r hakjes klapperden van uitgelatenheid, ’t chevreau-leer van ’r laarsjes lachte met schaterschokjes, ’t grint van ’t voetpad dee in onbedaarlijkheid mee. De schooltasch in ’r ééne hand bungelde met lustige slagen, de lucht inzwiepend en met rammelingen terugvallend, ’r Korte rokjes flapten op ’t driftig gestoei van de kleine beenen. ’t Net gekamd haar danste op ’t beweeg van V schouders, ’r donkere oogen stonden groot en glanzend in ’t fijngesneden gezichtje. Nee, ze kon vandaag de Juf niet bijhouden. Ze had moeite niet te fluiten als de straatjongens. Verliefd hield ze ’t boterhammen-trommeltje tegen ’r pompadour blousje, ’t boterhammen-trommeltje

Schetsen Falkland. X.    i