Schetsen, deel 3

TROUWEN.

nen. Andere versiering had het kerkje niet. Bij den preekstoel was het zwart psalmenbordje naast de collectezak. De rust van het wit der hoog-gaande muren, ’t dommelig gapen der ledige banken met bijbels en gezangboeken was nu geheel verbroken door ’t nieuwsgierig gegons van dorpskinderen, die in de banken gekropen waren, lachende hoofdjes wendden naar de deur. Wild worden de haren nog van het gestoei, maar de klompjes buiten gelaten en de petten af, deden ze plotseling stil want, de vrouw van den koster, nijdiglijk oplettend, kwam bij hen staan.

Bruid, vooruit, verlegen, hoog-rood, breedranden hoed op ’t hoofd, hals ingewrongen tusschen kraag van japon en geel-stijve ruches, wist dadelijk haar plaats. Ze had ’t zoo dikwijls gezien, van haar getrouwde zus, van haar broer. Ze wist ’t. Bruigom, hoed in hand, achter haar aan, zette zich bij haar. Ze zaten op de voorste stoelen, vlak bij de lezenaar van dominee, keken niet om en niet op, ook niet elkander aan. Bruigom lei handen op knieën. Bruid hield de wit garen stompjes gevouwen in schoot. Dan kwamen moeder en vader van bruid. De man, mager, in 't zwart, zonder boord, met wijd-dopschen hoed, wou liefst maar op zijbank gaan zitten, maar zij, duwde hem knipoogend op, wenkte hem mee naar de stoelen. Den wijd-dopschen hoed zette hij neer op de tegels en met vuurrooden zakdoek veegde hij ’t zweet van zijn dunplakkend haar. Zij, bol en breed in den bloe-metjesshawl, bevoelde de pin van haar boerinne-kap, die, achter gezien, op den shawl rustte. Vader van bruigom, man met resoluut-dunne lippen in gladschoren gelaat, in jas die ijl om de schouderen sloot, zette zich neer achter zijn zoon, zich klein-makend, verlegen in de kerk, waarin hij haast nooit