Schetsen, deel 3

CROQUETMANNETJE.    8 7

met roode spetten, die net en gepast het boord omgaf. De hand, die het hoofd steunde en koon-vleesch in stijfselbobbeling trok, plompte rood en forsch tegen bleeke wangrimpels. Ook zijn manchet was nieuw, helder, dragend een knoop, verguld met rooden steen.

Over croquetmannetje was rustig gedroom. Boven het wit tafelvlak schurkte zijn lijf, overhemd opgebold, das opgebold. Lepelvoeten, vrij aanzienlijk van omvang, bedrukten den ijzeren stang, die tafel-pooten verbond. Broekspijpen, opgeschort, deden nog zien wit van kousen en lipjes van laars. Verstard in gemijmer, zat hij over het tafelvlak, nauw bewegend toen kellner bestelling kwam vragen. Oogen, grijs, tusschen roode wimperharen, smachtten even op, lippen mummelden onhoorbaar tot kellner ging en het oude indolente over slaapoogjes kwam. Ongetwijfeld kon hem een slag getroffen fheb-ben, dierbaar familielid aan beroerte gestorven, o een financiëele catastrophe, of droefnis van leven die hem in eenzaamheid bekroop. Zijn onderlip hing zwaar neer, bloedrood op spits kinnetje, pefreitjes zweet dekten neus-plateau, oogjes stonden in kippig gedroom, greppelscheiding van rood kroeshaar lijnde bewegingloos tusschen gestruik van weerbarstige krullen. Zelfs zijn oogleen knipperden niet. Zoo had hij dóód kunnen zijn, ganschelijk zonder leven. Maar e ene been dribbelde op ijzeren staaf.

Kwam de kellner met bord en bestelling. Bruin, elegant croquet wiggelde op bord, naast vloeipapieren servet, mes en vork. Bord klikte op marmeren blad, wat croquetmannetje opschrikte en hem dee tasten naar vork en mes. Nóg scheen leven uit hem. Wel sneed hij croquetje in zes gelijke stukken, bemosterde bezoutte elk, maar niét met gretige aandacht. Zelfs werd hij niet wakkergeschud door heete hapjes,