Schetsen, deel 3

CROQ UE TM ANNE TJE.    85

breed gesneden: past hier dus éenig beeld op toe, dat ook maar in de verste verte banaal origineel raakt! Neus was banaal, zeer alledaags,niet mal, niet excessief. Eer vindt men duizend schoone oogen dan één schoon en neus. Vooral in Holland. Vooral (superlatief) bij Mast. Neus van croquetman-netje had smallen wortel, dunnen rug, als hoóg-opgestoven duinrand. Neus droeg verticaal voorhoofd-gerimpel, plooien van voorhoofdsvel als toegeschoven gordijntje tusschen dun-roode, niet borstlige, tamme wenkbrauwen, wenkbrauwen als (alleen met metaforen is iets van croquetmannetje’s zijn te benaderen) vuile wreefjes, wenkbrauwen als rossig-fletse streepjes in rijstebrij-geklonter van najaarshemel, wenkbrauwen als evaporeerend koper, als platgetrapte vonk-vrije lucifers, als uitgevaagde roode-inkt-mopjes, als geheelde litteekens, als schilfers van rozeblaadjes-lang-verdord, als blozende verwonderinkjes op stijf-selvoorhoofd, dat Lavater eens noemde deur der ziel en tempel der schaamte. Deur van croquetmannetje’s ziel en schaamte, was eenigszins achterwaarts gewelfd, wat hij met Schiller gemeen had. Rimpels evenwijdden er in, ’t welk op gedachte-concentratie wees. Wat hij dacht, was mede in verste verte niet te vermoeden. Als wij mogelijk méér van hem weten, straks, lekt zulks uit. Zijn voorhoofd fronste als vuil linnen in waschtobbe, als gesprongen behangselpapier bij kachelwarmte. Het was niet hoog, niet laag, niet ineengedrongen, niet glad, niet vooruitspringend, niet hoekig, — het was achterwaarts gewelfd, als bij Schiller met genoemde velrimpels: dus wéder gelaatsdeel zonder markants, heftigs, eigenaardigs, opvallends. Maar het haar was meèrder ongewoon. Rood is niet alledaags, behalve in politieke programs. Zijn haar nu — baard bezat hij niet, noch snor: óf hij was pas geschoren — was puur rood