Schetsen, deel 3

ZIL VEREN BR UIL O FT    81

„Levert het bewais „Dat-ie mee kan dinge „Naar de eerste prais...”

Dan, niet tegen-houdbaar, loomde de ouwe verveling weer, onlekkerheids-gevoel van veel drank en aangrijpende morgen, over verhit-moede gezichten onder mutsen van geel, groen, rood en wit. Tante Aal, rhumatiekerig, ouwelijk, stérker nog door haar soldatenkepi van groen met gele randen, gaapte achter ringenhand. ’t Was nou ook welletjes, zoo’n zit van een uur tot ’s morgens zes en dan ’t geróók van de mannen — om van te bezwijken. Tante Marie, die in omstandigheden verkeerde, leunde slaaprig met groote schellen onder de oogen tegen de post van de alkoofdeur. Bruid, stilletjes, bleek tegen den witvloeipapieren kap met goudlinten, soesde suffig öp van de herrie van gister en van vandaag, van ’t rondloopen om ’n servies, van ’t klaarmaken van de vlaas, ’t inkoopen doen. Benauwd tobde in haar op de vuile te redderen boel, dat vaatwerk, de schande dat ⁹r soep te weinig was geweest en de ouwe meneer Bles nèt ’n nat bord met één balletje had gehad. Maar heviger, haar prikkelend tot kre-gelhumeur was de gedachte aan ’t tapijt. Dat geköp ook van Flip om ’t kleed te legge. Zij had nog zoo gezegd ⁹t niet te legge. Als je nou toch pas ’n cadeau had gekrege, had je ’t toch dadelijk niet neer te legge. Wat?

Wie lei nou ’n nieuw tapijt dadelijk neer? Dat dee je niet. Je liet je ouwe tapijt legge of je lei ’n morskleed d’r over. Nou had-ie z’n zin. Nou lei kleed vol amandelschille en confettis. Als die Boonekamp aardig was, was ’t altijd aardigheid met een luchie. Kijk nou zoo’n kleed is! Om bij te huile. Dat schepsel, die Kwitser, van bove, was ’n ordinair schaap, wist zich nogeens niet behoorlijk

Schetsen Falkland. III.    6