Schetsen, deel 3

So    ZIL VEREN BRU1LOFT.

kneedde hortend aan den eersten zin een tweeden van gelijke ofïicieele helderheid. Aan het boveneind van de tafel, waar de jeugd zat, piepte onderdrukt gegiegel. Neef Piet kraakte hardop een amandel en de vrouw van den telegrafist stootte een wijnglas om. Aan het slot van zijn oratie vergeleek Boone-kamp, wiens oogen aanmerkelijk grooter werden in het plotseling vermagerd gezicht, de vrouw bij : „ ... een dier steunpilaren van huwelijk en maatschappij, waarop de rotssteen ligt van ^?s levens bloemendal, zoo schoon door onze dichters bezongen, vooral als het een vrouw geldt als de gastvrouw, waarop de bruigom trotsch mocht zijn, een vrouw als een geslepen diamant met kleuren aan duizend zijden...” en met zekerheid tastend in zijn rokzak, onder algemeene aandacht wat hij nu gingdoenzei hij dat de zegeningen eener vrouw zoo groot, zoo veelvuldig, zoo ontelbaar waren als de verrassingen die uit dit kleine toetje zouden komen. In zijn hand hield hij een pakje in croquet-vorm met een lontje, dat hij met beverig gebaar in de kaarsvlam hield. De vrouwen, schrikachtig, bang voor een knal, hielden vingers in ooren. Even spatte de lont, toen kwam er dicht confettigestuif uit het bruin toetje, gestuif dat als sneeuw over de tafel, over de hoofden van bruigom en bruid warrelde. Dat had een reusachtig succes. Gegil gierde op, slaande van achterkamer door alkoof naar de daglichte voorkamer. Meneer Bles schorde hiep, hiep, hoera en juffrouw Kwitser, blij dat ’t uit was, ongemaklijk in die spreek-stilte, kwam dadelijk los met het toostrefrein

„Sjonges welke woorde

„Dat was eerst recht schoon,

„En wat kracht van segge

„Lag er in die toon ...

„Wie soo tooste slaan kan