Schetsen, deel 3

78    Z1L VEREN BR UIL O FT.

Zij dan prutlend terug: „Ha’k ’t maar niet neergeleid ... Zoó as ’t ingetrapt wordt.

Bruigom, grijzige kroezing van haar, grauw tegen het paars van den papieren steek, onderdrukkend den kleinen wrevel dat-ze-zoo-anhield, zei dan met beminlijks in z’n stem, wat-ie-doorgaans niet had: „Je ken toch niet verbièje.... Let ’r nou maar niet op... ’t Is toch allemaal dróóg.”

„ ... ’t Is ’r gewoon niet meer af te krijge...” „ ... Ach wat. .. sanik nou niet, ouwe ...”

„ ... Soo’n goszonde om ’n tapijt wat je pas krijg daalek neer te legge ...”

Verveling dan weer over den bruigom. Wat ’t gaf, ’n kleed da-je borstele kon... Precies zoo iets van haar om daar nou de heele nacht over te zeure. JE ven stil leunde-die terug, hand aan zijn glas, gezicht in strakheid van wegweeënden glimlach. Bruid, ka-mertjesbleek onder den wit-vloeipapieren kap, met gerits van goudlinten langs de ooren, fietsjes van kijken. — Terwijl ongelijk gedrens van het biscouplet

„Die verdient „Dank as vriend Ja-ja-ja. .

Dadelijk na het gezang dempte stilte van daglicht-verveling. Op tafel brandden de kaarsen op stompjes. De groote lamp, pas nog door Antje, dagmeisje, gevuld, witte valsch tegen doorscheemrenden schijn van vroegmorgen. Er was zóóveel getoost, de dessert-schaaltjes waren zoo leeggeplukt, dat moeheid over de gezichten, alle onder pistache-mutsen, grijsde. Jetje luid-ginnegapte om den jongen Bles, die wijn over z’n overhemd gemorst had en er nu zout met zakdoekgebet tegen duwde. Aan ’t benedeneind van de tafel, welke door de alkoof in de voorkamer