Schetsen, deel 3

ZIL VEREN BRU1LOFT.    77

stoelen en galmden ze lijzerig-enthousiast, al voor de zooveelste maal...

„En wat kracht van segge „Lag er in die toon!. . .

„Wie soo tooste slaan kan „Levert het bewais,

„Dat-te mee kan dinge „Naar de eerste prais !

„Wie-die-dronk „An ons schonk „Ha-ha-ha!

„Die verdient „Dank as vriend „Ja-ja-ja ...”

Bruigom gul-gezellig rondkeek met oogen van effene voldaanheid. Het feest naderde hier weer tot genoeglijk herinneringsoogenblik, zooals momenten zich bij wijlen in het tégenwoordig afteekenen — oogenblik waarop je tegen jezelf blij bewust zegt: as ’k later an ’t feest terugdenk, morrege of overmorrege, of volgende maand as ’k nog leèf, dan zal ’k precies in me geheuge hebbe hoe ze nou zitte, zoo lollig en gezellig met d’r papiere mutse op d’r hoofd en ’t plezier da-je van d’rlui gezichte kan afscheppe. Maar de bruid zachtjes-benepen, met trekje van displezier om den mond, hoofdhaar pluizend onder vloeipapieren kap met goudlinten, fluisterde bij z’n oor...

„Ach-got Flip kijk die Kwitser nou is ’n schille smijte ... Ha-’k ’t tapijt nou maar niet neergeleid ... Tètètè !...”    ^

„Wat sanik je nou toch wéér —” gromde bruigom zacht terug, wenkbrauwen saamplooiend, maar dan in den toon van het feest, in behoefte een gehéél aimabelen feestnacht te hebben : „wat kan ’t jou schele, ’t geef toch geen vlekke die schille ?..."