Schetsen, deel 3

74    ROOIE ZAKDOEK.

„Nóg eens, merci."

„Zij dronk een advocaatje, ik een glas port. We zaten in een prieel ...”

„De nachtegaal sloeg ...”

„Nee, wel de klok. We moesten weer weg. Het advocaatje had haar een kleur gegeven. Ze keek me soms aan — zoo heerlijk, zoo goed. — Maar we moesten weg. Ik roeide terug. Langzaam. Elke slag bracht de giek dichter naar Amsterdam, naar de menschen, den vóógd. Toen begon het ongeluk . . .”

„Ongeluk? Nu wordt ik nieuwsgierig.”

„Als je je mond had gehouden, had je nu al alles geweten. Nog geen tien minuten van het Kalfje begon het plotseling, zonder dat we het een van beiden hadden zien aankomen, te stortregenen . . .” „Natuurlijk als jij naar limpiede blauwe oogen kijkt!”

„Te stortregenen, maar zóo gemeen, dat het kind in minder tijd dan ik je deze woorden zeg, doornat was. Ik hing haar mijn jas om, maar het was zulk een wolkbreuk, dat het water over haar japonnetje plaste.”

„En jij?”

„Ik? O, ik zat in mijn sporthemd en sportbroek. Ik nam gewoon een koud bad.”

„Goed om een tering op te loopen.”

„Ik roeide desperaat naar den weg, maar de boomen gaven geen beschutting. Nog een minuut doorroeien en we kwamen bij een boerderij. Zij stapte uit. Ik lei de giek vast en kwam achteraan, nee maar jongen zóó doornat in mijn dunne roeipak, dat ik begon te rillen toen ik bij haar stond onder het afdak van de boerderij. Zij had nog altijd mijn jekker om. Het geval vroolijk opnemend, begon ik te lachen. Maar zij keek alsof ze zou