Schetsen, deel 3

DONATOS; EENBEEN1GE CLOWNS.    51

is Wil wéér niet gelukkig. Hij heeft z’n avond niet, lijkt vermoeid.

„Titeriii! Titeriii!ⁿ

„Gib mir dein Bleistift!” roept Bil en de logge, zware kruk wordt hem toegeworpen.

De muziek zwijgt even. Als Wil zijn aanloop neemt, begint er een zacht geroffel in het orkest, aanzwellend tot een rommelslag, die met gedreun van de turksche trom eindigt, om het juiste neerkomen van den clown te markeeren. Wil zet af, komt tusschen den vijfden en zesden stoel terecht. Voorwaar hij heeft één been. Het is geen boerenbedrog, geen kunstje. Het been-stompje stoot duidelijk zichtbaar tegen de stoelleuning. De stoel valt om en Wil, huppelend naar zijn kruk, kijkt hijgend in de zaal, oogen metfel-zwarteschmink-randen in het kalkwit gezicht.

Bil kijkt hem verwonderd aan, begrijpt niet dat Wil vanavond zoo’n boel mist, zoo futloos is maar hij leidt de aandacht af met zijn grapjes. Zingend zet hij den stoel overeind en met een gebaar op de zes stoelen roept hij: „N’ayez pas peur — ils sont tous payés.” *) Nog staat Wil te hijgen, zonder iets van lach of clownachtigheid. Bil loopt naar den voorgrond, maakt een buiging voor het publiek, nóg een en nóg een en zegt dan „Je suis verrückt”.... Maar Wil gooit hem de kruk weer toe, begint opnieuw den aanloop. Zacht roffelt de trom, opdaverend tot hevig gebons. Boem, Hij is er over heen, stoot weer het beenstompje, dat over de laatste stoelleuning schuurt [applaus).

Links en rechts zijn ze afgegaan. Het applaus houdt aan. Bil komt alleen terug, maakt eenige fratsen, schraapt z’n keel alsof hij zal gaan zingen, houdt de menschen bezig met malligheden, tot Wil er bij komt, Wil, die een stormlachen in de zaal veroorzaakt. Hij

^x) Bil is Engelschman.