Schetsen, deel 3

50    DONATOS, EENBEENIGE CLOWNS.

schettert, de eenbeenige clown met de vurige tering-vlekjes hipt vooruit, aarzelt even, springt... Mis. Met het scheenbeen van het gezonde been valt hij op den rand van den stoel, grijpt zich vast, springt op zij af, vat zijn kruk en kijkt kalm rond, kalm onder het masker van kalkachtig wit.

Die’s ook niet gelukkig van-avent. — Nou maar ’t is me ook ’n sprong ... Sjonge, sjonge ... Spring jij maar is soo’n hoogte, seg...

Titeriiii!. . Titeriiii — zingt schel-hoog de groote clown, wijst met den wijsvinger op het kalkwit voorhoofd, grinnikt weer met een breede opengeuling van den mond en draait stoel met tafel éénmaal rond om ’t ongeluk van den ander te bezweren. Muziek schettert door. Publiek is evén kalm-stil, nu de toer voor de derde maal herhaald zal worden. Wil grijnst, smijt de kruk naar Bil, neemt nog een aanloop, springt driftig op, nèt op den rand van den stoel, waggelt, houdt zich staande en lacht in de groote, volle, veelkoppige zaal {sterk applaus) terwijl de groote hem onder de voetzolen kietelt.

En ⁹t spel houdt aan ... Wil strekt weer den hoed vooruit. Bil wijst hem dat hij hem hóoger moet houden ... „Pluuz ho ! Pluuz ho !" *) en met een formi-dabelen zwaai, zichzelf omhoog zwiepend op de kruk, trapt hij den hoed weg, die met een plons tegen het achterdoek schokt.

Dan is de beurt weer aan Wil. Samen zetten ze stoelen klaar en als een elastieke pop veert de kleine met de teringkoontjes over vier stoelen, rug aan rug gezet. De groote, bewegelijk, uiterlijk-vroolij k, neuriet de muziek mee. Maar bij den sprong over zès stoelen