Schetsen, deel 3

REISAVONTUUR.

Rhodes ondervraagt — deed mij de haren (nu volgt alweer niets nieuws i°. omdat het al zoo dikwijls gezegd is, 2°. omdat zulks bij mij de normale toestand is) te bergen rijzen, de haren van mijn haar en mijn snor altegader. De vreemdeling begluurde mij gluiperig niet met twee oogen, maar met éen. Uit dat ééne, halfgeopend oog, schemerde helgroen licht, licht als van een kat die in donker loert. Verschrikt dacht ik — of neen, ik dacht niets. Het denken kwam eerst later. Beduusd sloot ik mijn oogen, meenend te droomen (zulks denken wij meestal onder analoge omstandigheden). Mijn handen en voeten waren koud geworden van schrik, verrassing, verblufïing. Was dit de vleeschelijke duivel? Was dit satan zonder bokkepoot? Maar ik herhaal nog eens dat dit niet mijn gedachten van dat moment waren. Ik dacht toen heelemaal niet. Alleen had ik de zeer natuurlijke ingeving om na verloop van eenigen tijd weer te gluren naar mijn overbuurman, in de hoop dat ik mij bedrogen zou hebben. O noodlot! O gruwbaarheid! Thans bekeek hij mij met het andere oog dat rood licht phospho-resceerde, bloedrood licht, twinkelend als een spoor-weglantaarn op onveilig. Het angstzweet brak mi} uit (een dergelijk lotgeval zónder angstzweet ware de verbeelding eens pennelikkers en fantasie-ver-krachters) en in algeheele schrikverlamming (anders ben ik zoo schrikachtig niet: laatst bijv. liep een hollend paard op mij toe en week ik als kalm Hollander uit) leunde ik terug tegen mijn kussen. Nog had ik tegenwoordigheid van geest om bei mijn oogen onnatuurlijk wijd te openen om den vreemdeling te toonen dat ik wakker was. Om beurten; deed hij een zijner oogen open en trakteerde mi) op groen of rood licht, telkens mij slaande met nieuwe angsten.