Schetsen, deel 3

Ja, Frans, dit wordt weer zoo „iets*, ’n hemd dat te drogen hangt, ’n kapot flanelletje, ’n loopen in publiek met ’n boord van drie weken, ’n laars zonder hak —, dit wordt weer „iets” heelemaal naast het lieverige, naast de schetserij — je kunt ’t zoo hebben, Frans, — alleen bij tijjen, begrijp je? — en dan nog heb je ’t als ’n goudvisch in ’n apo-thekersfleschje, als ’n muis achter behang, als ’n kanarievogel in ’n leeg stroopvat, als, als... Vul maar in. D’r zijn nog ’n boel ongebruikte beelden, zonder dat je den bijbel behoeft te bestelen.

Frans, wat denk jij van ’t leven ? André heeft 't je laatst óók eens gevraagd, toen hij stond te draaien in den lijzigen mallemolen en geen impressie meer kreeg van de houten paarden, van de hyena’s, van de leeuwen zelfs. Je wordt zoo langzamerhand allen ridders in ’n kamer met zoetekoeklucht en praat over pruimedanten.

„Ja, wat denk jij van *t leven? Je moet weten, ik... Née, god, nee: je vat toch wel dat het maar gekheid is, da'k pas ’n nieuw boord om heb, dat me laarzen vrij fatsoenlijk zijn — ik denk niet meer zooveel. Vroeger, o, vroeger, was m’n hoofd ’n luchtdichte bus met geconserveerde gedachten —