Schetsen, deel 3

34    »ONTDEKKING”.

„Hè. Hè. Achjes,” zei juffrouw Groesbeek, hèr-lezend.

Maar de trap schokte onder snel-loopen van ’n paar voeten.

Met een schalksche beweging van juffrouw van twééhoog bij de koffiepot.

„Ben ü daar?”

„Heb u niks gevonde ?”

„Gevonde ? Heb u wat verlore ?”

De groote oogen van juffrouw van één hoog zochten zenuwachtig onder de tafel, onder haar stoel. Ze zag niets. Toen liep ze het gangetje in, streek ’n lucifer aan, zoekend op de mat, op het loopertje.

„Wat heb u dan verlore ?”

„’n Papiertje... ’n papiertje .. . och niks ... niks van beteekenis...”

„D’r legt niks.”

„Nee, ik zie niks.”

De groote oogen snuffelden nog eens in de kamer over ’t tapijt met amandelschillen, over de stoelzittingen.

„Nee d’r legt niks.”

„Dan zal ’k me vergist hebben ... Dag juffrouw !”

„Dag juffrouw... Wees voorzichtig... Slaap u lekker ..

In mollig handje no. zes en driekwart plakte het lommerdbriefje van juffrouw van éénhoog. Als twééhoog nou maar wist hoe ze ’r mee an moest.