Schetsen, deel 3

30    „ONTDEKKING”,

„O, welnee. Dank u, hoor. Nee, dat kan ’k zelf wel af. ’k Zou niet wete wa k de meid most late doen. Ik ben te klein behuisd voor ’n meid.”

„Te klein. — Te klein. — En ik dan? We hebbe precies dezelfde kamers, precies. Niks geen onderscheid. Alleen ’n trap hooger, niewaar?”

„Jawel, zeker. Wie ’t breed heeft laat 't breed bange... ’n Meid kost je zóóveel van huur, eet meer dan je zelf en dan de belasting? Nee laat ik ’t maar houe zooals ’k ’t heb... ”

Dit leek nu wel niet, maar was toch weer het ouwe zoetmondige gekibbel, de ouwe hatelijkheid van de juffrouw van één hoog om die van twéé hoog de oogen uit te steken. Juffrouw Groesbeek van twéé hoog was een kapiteinsweduwe met een mager pensioentje. Juffrouw Buis van éénhoog een ongetrouwde dame van goede familie. Ze konden goed met elkaar overweg. Alleen had de dame van één hoog bij tijden een onaangenaam-hautaine manier om aan die van twéé hoog den afstand te laten voelen tusschen de eerste verdieping mèt meid en de tweede zonder meid.

Drie maanden geleden was de intimiteit begonnen, had juffrouw Buis — alleen de slagersjongen zei mevrouw — juffrouw Groesbeek op ’n eenvoudig theetje met veel gebakjes, suikertjes en choco-ladelekkerheidjes geïnviteerd. Juffrouw Groesbeek „reciproceerde” nu ze jarig was. Overigens ginger geen dag voorbij of er kwam ’n babbelgelegenheid, ’n uitleenen van een ragebol, ’n zenden van ’n stukje „bijzonder lekkere” koek, ’n om beurten schoonhouden van de trap. Juffrouw Groesbeek voelde zich de mindere. In de voorkamer van één hoog stonden luxe-meubeltjes die één hoog van d’r papa, wijlen officier in Indië, geërfd had. De overgordijnen en ’t buffet en de stoelen hadden daar ’n distinctie.