Schetsen, deel 3

OPEN BRIEF AAN EEN VANDAAL.    27

pen uwer zielsdiepte op de roode tegels van uw berouw te pletter — wat zeg ik? — te plètpletter plonst!

Neen, er is geen vereering meer voor den ouden tijd. Al watmenschelijk-tragisch,menschelijk-komisch was, een lijfje als een verwondering, een mond als een grijns van noodlot en eeuwigen lach, armen als geknake stroobiezen, beenen als ’n verkreukelde leege pantalon, grollen en grimassen als bespotting uit een vérre wijze wereld, smarten als krakelingen, hartstochten als kreupele juffer-hondjes, vreugden als confetti-stuivingen, tranen tippend op nagelspitsen, lach kringelend in wierookdampen, spot schietend als zevenklappers en altijd dat lijfje als een verwondering, de armen als stroobiezen, de beenen dolend in broekspijpwijdte — al dat op het kleine tooneeltje tusschen de spiegels, de dunne, lange Flip-vingers ondersteboven met den palm aan den buitenkant, den rug op de plaats van den buik, den buik op de plaats van den rug, de armen: beenen, de beenen: armen, alles gek, mal, waanzinnig, dol, oogen die uit de kassen verhuisden naar ’t achterhoofd, van ’t achterhoofd naar de voeten, van de voeten op de kurk van een cham-pagneflesch, van de kurk van een champagneflesch in de hevige ziel van een burgerjuffrouw, oogen die smachtend waren, översmachtend ... „O Ulalia de soep wordt vet* ... en naïef, verwonderd, kinderlijk én glanzend van spot èn al van ’n doode schelvisch èn als van "n loerende kat èn als van ’n schoolmeester die de Hollandsche gravenhuizen inpompt èn als van ’n ziek jongeling èn als van ’n teederlijk minnaar èn als van verdwaalde krentjes in een bleek bakkersbrood.

Hippos-Paërl, waarom hebt ge de Vic vermoord, de Vic van huis met oude herinneringen ver-