Schetsen, deel 3

20    REISVERHAAL.

Dit uitgeworpen op de golven deed de branding bedaren en na een uur zwalken mochten wij er in slagen den drenkeling aan boord te halen. Wij pasten op hem toe de voorschriften der Noord- en Zuid-Hollandsche drenkeling-Maatschappij, wat niet baatte, waarop ik, deerlijk ontroerd, bij wijze van mis, begon voor te dragen de nieuwe Proevevan volkslied van Willem Kloos.

„O, Nederland van onze vaderen,

„Dat onzer kindren land ook zij,

„Wij zweren, bij dit bloed in de aderen, „Getrouwheid aan uw heerschappij”. . . .

Met een kreet van opgewektheid viel de bijgekomen drenkeling mij in de armen. „Luitenant Cloc-kener Brousson?” vroeg hij — „Nee,” zei ik: „Pips”. „Aangenaam. Aangenaam,” zei hij en pinkte een traan weg, juist terwijl het oranjezonnetje door de wolken fleurde.

„Alle hens op het dek!” schreeuwde plotseling de stuurman. De orkaan was verschrikkelijk geworden. De mast zwiepte tot over het water en ééns — voorwaar, ik bezweer u, dat al deze lotgevallen heviglijk ondervonden zijn — ééns, toen het wimpeltje onder water dook, zwiepte zij (de mast) omhoog met een reuzenschelvisch (wijfje), die in den wimpel gebeten had en aldus gevangen was. Onmiddellijk gaf de kapitein bevel het ondier te doo-den. Wat geschiedde. De kok vulde haar op met balletjes, stoofde haar met beschuit, boter en citroen, waarop wij in de kajuit voortreffelijk dineerden. Als herinnering heb ik een graat bewaard die één meter vijf lang is.

Een donderend gekraak deed ons naar het dek stuiven. Het was begonnen te sneeuwen. „Er is een lek in de kuil,” rapporteerde een bootsmaat. Het