Schetsen, deel 3

DE BEGRAFENIS VAN ARI.

„M’n vrouw zal u van middag komen opzoeke. We deele ’r vreeselijk in.... Berusting, mevrouw.... Tegen den dood kan niemand zich verzette” — en dan tot Dora:

„Van harte gecondoleerd arreme meid — God, God wat ’n verlies .... Zoo’n jonge bruigom” — En dan haalde-die ’n schoonen zakdoek uit z’n zak, sloeg ’m uit en toeterde. Met Bet bleef-ie praten terwijl er anderen kwamen. Vóór was ’t ’n opstopping. Oome Juul was wat later gekomen en had z’n witte das vergeten. — Zoo iets nonchalants kon alleen hem gebeuren. Of neef Karel effen weg wou loopen? — ^?n Huis of tien verder had je ’n winkel. — Wat ’t kostte? Karel had geen geld. — Hier dan ’n gulden en gauw.

De bel luidde telkens, ’t Was ’n heel-groote begrafenis. Nou pa niet op ’m lette keek ’t jongste zoontje van oome Hein weer door ’n kier van de gordijn. Wim van oome Jan en hij stonden met d’r vinger te tellen, maar konden de rij niet afzien. „Trek ’m ’n eindje hooger op,” zei Wim: „dan zal ’k door ’t spionnetje kijken.” Maar klets, klets, kregen ze elk ’n tik van den student. Nog een krans. Nou die was wel op ’t laatste oogenblikkie. Gesticuleerend, verhit, nam Jacob ’m an en Bet naar ’m toe om nog is te vragen: van wie?

Karel kwam terug met ’t dasje voor oome Juul, die op ^rn stoel ging zitten en de das probeerde. Of Karel ’m is van achteren wou anhalen? Niet te stijf. Of-die zoo recht zat? Wat-ie gekost had? Vijf en dertig cent. Nou da!s niet duur. En dan kwam meneer Van Klaveren, lid van den gemeenteraad, die in z’n equipage mee zou rijden, en die begon an vader te informeeren wat Arie gescheeld had en schudde ’t hoofd en sprak Dora an, die met rood-branderige oogen naar ’m opkeek en ’n zenuw-