Schetsen, deel 3

12    DE BEGRAFENIS VAN ARI.

eerst geknipt.... gelijkweg.... Net spelde nou, zoo lang en zoo hard.... als je d’r op zoende bogen ze in en sprongen weer op... • net ’n borstel.... en die kuiltjes van wit vel d’r tussche... en z’n ongeschore kin.... rooie stoppels.... en dan ’t hemd met ’t witte knoopie.... ’t witte

knoopie precies in de gleuf van ’t knoopsgat----

en op de borst de vuurrooie letters A. D Ari.

Derksen ... Ari... Derksen... Ari Derksen.... O, d’r hoofd, d’r hoofd dat ’n holzware klomp steen leek met niks d’r in — niks d’r in.

Jacob stond nu bij de middendraperie van de suite, al de heeren ontvangend die mee zouen gaan. Hij nam ’t eerst de condoléances aan, liep mee tot an vader, ging weer terug naar de draperie. De voorkamer, meer in ’t donker dan de achterkamer, was vol geworden.

Met d’r hooge hoeden wisten ze geen raad. De tafel stond al vol. Op de punten van de bonheur-du-jour hingen hoeden. Die ’t laatst kwamen, hielden d’r hoeden voor d’r buik, voorzichtig om niet te botsen. Voor de sofa bogen ze, boog de bezoeker, die mee zou rijjen, boog de vader, boog de moeder. En dan was ’t telkens — „Mevrouw en meneer van harte gecondoleerd, van harte” — of ’n zwijgend buigen met gemummel van lippen en ’n haastig retireeren — of: „en maggik de juffrouw ook condeleere? Treurig. Teurig.” Meneer Welders, van den grootsten krans was ’t dierbaarst.

Die vloog met een gewenkbrauwd gezicht in ééns naar den vader.

„Sterkte, ouwe vrind, sterkte.... God zal je kracht geve.... sterkte, sterkte.”

Met z’n gehandschoende hand schudde-die dikwijls en krachtig — en dan tot mevrouw: