Schetsen, deel 3

DE BEGRAFENIS VAN ARI.    ir

ze al die familie met d’r witte dassen en de kransen op den armstoel en moeder in d’r rouwjapon met effen beslag en Bet in d’r rouwjapon met breede armpoffen van zwarte tulle.

Maar dan hinderde d’r ’t gaslicht en ging ze weer soezen achter d’r zakdoek met ’n wegzijn van d’r geheugen.... Ze zag Ari nog wel in z’n kist met ’t lange haar en den scherp ingebeitelden neus en de snorhaartjes allemaal steil en stug op ’t waswitte vel. Ze zag ’m nog wel met de wasse oogleden en de bruine randen van oogharen, met de handen gevouwen op den buik, maar ’r was iets gespronge in d’r hoofd, d’r was ’n schakel weg.

Ze voelde alléén maar de warmte van de kamers, de drukkende zoete warmte achter de gordijnen, de vervelende lichting van ’t gas in d’r moeë oogen en de wee-bedorven prikkelingen van de bloemen in de warmte van de kamers. Wat ’t was, wist ze niet. Ze was op. Ze zou blij zijn als ze naar bed kon gaan, niet om te slapen — slapen zou ze tóch niet — om te rusten. Ze was sufmoe van de kalmeerende middelen. Telkens hadden ze d’r druppeltjes gegeven. Zóó zat ze nog ’t best, met de oogen achter den zakdoek, zwaar in d’r hoofd, loom-zwaar en met ’t matte visioen van ’t waswitte vel, den scherp opbeitelenden neus en de snorhaartjes als priemen.

De snorhaartjes ware zoo steil.... Je prikte je d’r an .... Had-ie d’r vroeger niet cosmétique an gedaan?... Witte cosmétique? .... Ja witte.... Blonde.... ’t Rook naar.... Naar wat-te rook

’t?____ Hoe    hiette die odeur ook weer?.... Nou

net zoolang prakizeere tot je ’t weet... , Ylang-

ylang.... o ja ylang-ylang.... daar hield-ie

van.... Dan stonde de haartjes niet zoo steil.... nou kon je ze wel telle.... Waarom ware ze niet