Schetsen, deel 3

10    DE BEGRAFENIS VAN ARI.

Die heele groote met de witte rozen was van de familie Welders — zulleke lieve mense; — die andere met vergeet-me-nietjes was van de meisjes van oome Hein — zoo attent, zoo erreg attent; — die groote met laurierbladen was van ’t personeel — op de linten stond met groote zwarte, zachtjes uitgeloopen letters: Aan onzen beminden patroon; die groote tak met rozen was van de heeren van ’t kantoor, — maar van wie was die nieuwe? Effen zachtjes an d’r man vragen.

Die stond net ’t kaartje te lezen: „Van wie is die, Jacob?” — Jacob geaffaireerd, plukkend an ’t te hooge boord zei kort dat ’t van de Van Zanten’s was. — Waarom ze zoo’n beroerd boord voor ’m had uitgelegd ? — Neemaar of zij z’n boorden droeg! — Ga nou weer op je plaats, asjeblief! — Bet kwam weer te zitten op den salonstoel met de gouden leuning, klopte Dora op den schouder en zei weer — „Kom nou, kom nou!”

Begon tegen elven te loopen. Op de trappen was ’n druk heen-en-weer geloop. Koos bemoeide zich boven met de begrafenis. Hij en Jacob hadden ’t werk onder elkaar verdeeld. Koos zou boven op alles letten — je kon toch die vreemde menschen niet alleen laten scharrelen — Jacob zou beneden voor den boel zorgen. Oome Jan, oome Gerrit en oome Hein, keurig in ’t zwart met witte dassen, fluisterden in de voorkamer. De kleinste zoon van oome Hein trok ’t gordijn ’n eindje op, om naar de rijtuigen en de menschen voor de deur te kijken.

Dan stilletjes oome Hein op ’m toe en ’n ruk — Die ape van jongens! — en Jacob, druk, met z’n boord an een kant opgewipt weèr met ’n krans en bij ’t gaslicht an ’t kijken van wie ’t kaartje was, dat an ’t lint gespeld was. Als Dora opkeek, zag