Schetsen, deel 3

6    ARPS STERFBED.

spottrek om z’n mond en bleef ’r even tot-ie weggleed achter de jukbeenderen die in schaduw-kuüen lagen.

„ ... Wat is ’r dan Ari... Watte wou je dan zegge?”

Hij schudde met ’t moeë, waswitte hoofd dat-ie niks had, pluisde met de dunne vingers aan de spreifranje en draaide z’n gezicht naar ’t behangsel, naar de plaat van Steinlen die daar hing en ’n gehos van studenten en meiden op den 14-Juli-dag voorstelde.

Zou-die niks zeggen? Ogotogot! Zou-die niks zeggen? ... Wou-die niet?”

„...Ari...’

* ... Ari!...”

Z’n hoofd draaide naar d’r toe en z’n oogen keken vol-open in haar oogen, zoo ze nu geknield lag voor ’t bed.

„ . .. O ... Ari... Vergééf je ’t?”

Nog keek-ie haar an, zonder uitdrukking, oplettend elk bewegen van d’r lippen.

„ .. .Je heb ’t gezien niet? ...”

Ja, knikte hij en dat sloeg haar in eens met zoo’n heftig folterverdriet, met zoo’n verstikkende opkropping van tranen en snikken, dat ze niks meer zeggen kon en met ’t voorhoofd op de kouwe ijzerlijn van ’t bed schrijnde, terwijl de rug hikkend schudde.

„ .. . Nou jij d’r ’t éérst over spreekt is ’t goed ... Ik hèb ’t gezien van jou en ... Koos ...”

„’t Was gestoei Ari.. . anders niks ...”

„ .. . Ja, ’t was gestoei... Hadde jullie ’t vróéger al... is gedaan? ..

„Nee ... Ari... Nooit!...”

„Kijk me is an... Ik geloof je wel...”

„O ... Ari! Ari!... vergeef ’t me ...”