Schetsen, deel 3

ARTS STERFBED.    5

„ ...Waar is Koos?../

„ ... Koos is binne . ..”

* ... Binne?”

„...Ja .. . Wi-j’m hèbbe?...”

„ .., Nee ...”

D’r hart bonsde in d’r op, kloekend — maar hij zei niks verder, ademde met z’n oogen dicht en z’n kouwe hand op haar warme met den engagementsring er tusschen, tusschen het koud en het warm.

„ ... Wi-je nog is drinke?”

Hij gaf geen antwoord. Hij lag d’r weer an te kijken met die groote oogen, met die wijd-zwarte pupillen, die angstige afgronden waren en terugkijken dee ze wel, maar hij zag ’t niet. Hij keek haar aan en niet aan, met z’n oogen in de hare en tóch weg, ver weg, alsof-ie d’r niet zag, niet oplette. Z’n gedachten waren óver haar hoofd heen. Toen d’r andere hand iets uitzakte, schrikte-die op, alsof-ie gedroomd had.

„ ... Waar is Koos ?. ..”

God! Dattie dat tweemaal vroeg.

„Ko-oos is binne. ..”

„ ... Waar? ...”

„Achter, bij vader en moeder... Wi-j’m tóch spreke ?”

„ ... Nee. Nee .. .”

Gotogot, wat was dat ’n marteling!

„ ... Is-ie binne?... Kan-die ons niet hoore? .. .* „Nee ... Nee..

„Weet-je ’t zeker?”

„Zeker... Wat wil je dan?”

En weer zweeg-die, haastiger ademrukkend en z’n kouwe hand wegtrekkend van de hare en z’n oogen sluitend, lusteloos alsof-ie sterven ging. En flauw kroop ’n wee-dunne lach als ’n pijnlijke